Braassiiiiilllllllll

Hier een reisverslag vanuit het land van de samba, Michel Telo, caipirinha, kilometers strand, Pelé, Romarío, Ronaldo, Neymar, etc. etc. etc. Brazilië. Dus. In de afgelopen weken hebben wij het even iets rustiger aan gedaan; niet verkeerd om even vakantie te vieren ;). Door vele medereizgers zijn wij enthousiast geraakt door Brazilië. Het heerlijke weer, de aardige mensen en de steden met al hun pracht en praal waren vooral de onderwerpen waar onze reisgenoten niet over uitgepraat raakten. Bij deze willen wij ons hierbij aansluiten!

We zijn gebleven bij ons ballingschap in het zuiden van Colombia. Na vier dagen stilgezeten te hebben, namen wij de boot naar Manaus, een stad midden in het Amazonewoud van Brazilië. Eenmaal op de boot geklommen zagen wij genoeg ruimte om ons hangmatje op te hangen, waar wij de volgende 3 nachten in zouden slapen. De eerste dag was prima. Het uitzicht was echt mooi (vooral de zonsondergang was adembenemend) en het idee dat wij op een boot onze reis voortzetten gaf ons het gevoel dat wij ons bij de hardcore-travellers voegden (althans, dat zeggen ze in de Lonely Planet). Op de tweede dag werd het uitzicht vooral eentonig en werd Wouter ook nog eens ziek. Nou kan dat weleens gebeuren, maar het idee dat je vervolgens nog eens 48 uur moet doorbrengen op een boot, in een hangmat, met 15 schreeuwende kinderen om je heen, zonder ook maar één andere buitenlander en elke middag en avond rijst met bonen, is dat natuurlijk iets minder. Enfin, het zien opdoemen van Manaus vanuit de schemering voelde dan ook als een overwinning.

In Manaus hebben wij drie prima dagen gehad. In deze stad waren voor ons de eerste tekenen te zien van het koloniale tijdperk van de Portugezen: veel gebouwen met van die mooie kleine tegeltjes. Hebben veel rondgelopen, zo’n beetje de hele stad gezien tijdens een busrit richting de dierentuin en zijn we naar een voorstelling geweest in een theater. Tijdens deze dagen is ons opgevallen dat het Portugees lastiger is dan dat wij van tevoren dachten. Het schrift lijkt een beetje op het Spaans, maar de uitspraak is toch een heel verschil. Zo spreken zij hier in veel gevallen de R uit als een H. Recife is in dit geval Hè-cie-fie en Neymar is Nee-mah. Toch lastig phaten vooh buitenlandehs wanneeh je de r niet uitspheekt. Maar goed, het gaat al ietwat beter (cuhsus Pohtugees voor beginnehs is al aangeschaft) en als je lacht naar de mensen en je roept beleeeza is het al gauw goed!

Na die drie dagen namen wij het vliegtuig naar Belem. Hèt hoogtepunt van de afgelopen drie weken. Wetend dat je er per boot 5 dagen over zou doen, maar per vliegtuig in twee uurtjes voet aan de grond zet in Belem: helemaal goud! In Belem zijn wij twee dagen gebleven. Beetje rondgelopen door de stad, naar een open markt geweest en nog een laatste blik geworpen op de amazone-rivier, die we definitief achter ons zouden laten. Vervolgens zijn wij via São Luis (mooi koloniaal stadje) naar Fortaleza gereden. Fortaleza is heel bar. Daar is het gewoon het hele jaar 30 tot 35 graden, zonder regen. Het hele jaar hetzelfde weer. Dus niet die fikse regenbuien zoals wij die in de amazone hadden. Nee. Zon, zon en nog eens zon. Daar weten ze hier in Brazilië wel iets op: stadstranden waar je bang van wordt en afgelegen strandjes zo mooi dat je zoiets eigenlijk alleen op foto’s ziet. Daar namen wij dus even ruim de tijd voor.

Nou hadden wij het geluk (soms mag het wel even mee zitten) dat er dit jaar de Confederations Cup werd gehouden in Brazilië. In Fortaleza waren er twee TV-schermen op het strand, waar iedereen dan ook massaal naartoe kwam. Op woensdag 20 juni was deze stad het decor voor Brazilië – Mexico. De prijzen voor deze wedstrijd waren iets te hoog voor ons backpackers-budget, maar we zijn toch even wezen kijken bij het stadion. Van de protesten merkten we weinig en hebben in een naburig kroegje de wedstrijd bekeken met een flink aantal fanatiekelingen. Op de overige wedstrijden komen we een andere keer wel terug, maar eerst eventjes iets over die protesten. Vooralsnog hebben wij daar totaal geen last van gehad. De protesten zijn zeker wel aanwezig in de steden waar wij zijn, maar het is hier allemaal zó groot, we zijn niet eens in de buurt geweest van de rellen. Het is daarentegen wèl interessant om erover te praten. Met de Brazilianen zelf, maar ook met de journalisten die we zijn tegen gekomen. Op dit soort momenten kom je er wel achter dat er in dit soort landen nog erg veel corruptie heerst, wat het zeker niet makkelijk maakt voor een groot deel van de bevolking.

Naast het relaxen op het strand, ons laten informeren over de protesten, voetbal kijken tussen de gekke Brazilianen en caipirinha’s drinken, zijn wij één dag nog actief geweest. Dit deden wij in de vorm van een bezoek aan een waterpark. Voor 1 dag echt kind zijn. Zo vaak mogelijk van die glijbanen af totdat je spierpijn krijgt van het traplopen; een half uur lang in het golfslagbad over golven heen springen en tikkertje doen in het vrije speelbad. ’s Avonds ons helemaal vol eten in een Churrasco-restaurant, een all you can eat-diner waar obers langskomen met grote stukken vlees en die op je bord smijten (en je dan raar aankijken als je het 38e stuk vlees niet helemaal opkrijgt). En dan uiteindelijk om uiterlijk 9 uur het bed induiken omdat je gewoon zo gesloopt bent, mooi mooi mooi.

De volgende ochtend hebben wij de bus genomen naar Natal. In tegenstelling tot Fortaleza, regende het twee dagen lang in Natal. Niet getreurd, dit betekende twee dagen voetbal kijken voor de mannelijke helft van het reisgenootschap en twee dagen shoppen voor de vrouwelijke helft. De derde en laatste dag in deze stad hebben gevuld met buggyrijden. Een mooie rit door de duinen en over het strand ten noorden van Natal. De volgende ochtend hebben wij de bus genomen naar Pipa. Pipa staat bekend om haar surfstranden. Daar zijn wij dan ook gelijk mee begonnen. Allereerst het strand met de kleine golven: Praia de Madeiro. Dat ging voor beiden naar behoren. Nina was er alweer gauw klaar mee en vond het wel zo gezellig om met onze nieuwe vrienden Steven en Dominique te kletsen. Wouter vond het allemaal erg mooi en was klaar voor het grote werk. De volgende dag gingen wij dan ook vol goede moed naar Praia de Amor voor de grote golven. Nina liet het afweten, maar Wouter begon optimistisch. Nadat hij echter 5 keer op rij tegen de bodem werd gesmeten door die woeste golven, gooide hij al gauw z’n surfboard aan de kant. Dan maar voetballen. Bij het eerste beste balcontact wilde hij een mooi trucje van Neymar kopiëren. Wat resulteerde: bal in de zee, enkel dik en twee knieën open van het schuren over het zand.

Hiermee komen we weer aan het eind van dit reisverslag. Het gaat vanaf nu flink opschieten, eindbestemming Rio de Janeiro komt met de dag dichterbij.

Tschau!