Kale gaat internationaal 2/2

Alweer tijd gevonden, luie donder?

Jazeker.. We waren gebleven bij de afsluiting van de Inka-trail. Die hadden we in Aguas Calientes, het dorpje in het dal van de Machu Picchu. Na eindelijk eens een lunch zonder rijst, met onze vriendinnen Krista en Lisa, hebben wij de trein, bestelbus, taxi en bus gepakt naar Arequipa. Na een dagje welverdiende rust hebben wij de draad weer opgepakt met een middagje raften. Daar werden we even flink wakker geschud. Bij de eerste beste waterval smeet René z’n peddel al weg van schrik en bij de volgende lagen we onder de boot. De paniek in de ogen van René nadat hij onder de boot vandaan kwam: onbetaalbaar! De volgende dag zijn wij naar Cabanaconde gegaan voor een driedaagse hike door de Colca Canyon. De Colca Canyon is een vallei van 1200 meter diep, met daarin vijf traditionele dorpen, wat deze vallei toch wel erg bijzonder maakt.

Door de meest dramatische gids ooit, die meer met zijn haar bezig was dan ons de weg te wijzen, moesten wij op de eerste dag 7 uur lopen in plaats van 3. Enfin, niet getreurd: bij aankomst lag er een hot spring op ons te wachten. De tweede dag was een ochtendwandeling naar Sangalle, een camping met 3 zwembaden. De laatste dag was een sprint omhoog naar Cabanaconde. Met deze laatste krachtinspanning lieten we ook gelijk het wandelen voor deze reis achter ons en konden we met een voldaan gevoel terugkeren naar Arequipa. Diezelfde avond nog de bus genomen naar Nasca. Daar weer een dagje rust genomen (het was tenslotte koninginnedag: een schitterende avondviering gehad met twee Nederlanders) en een dag wezen buggyrijden en sandboarden. Tijdens het buggyrijden kwamen wij langs een aantal werken van de Nasca’s (leefden van 200 voor tot 1000 jaar na Christus). Daar zagen we onder andere een 2 kilometer lange strook van skeletten. Bij terugkomst direct de bus genomen naar Huacachina. Huacachina is een oase van rust, letterlijk en figuurlijk. De enige inspanning die wij daar konden doen was een wijn- en piscotour (borreltjes drinken om half 12 in de morgen, niet verkeerd) en weer de combinatie buggyrijden/sandboarden. Dit laatste ging er toch even wat hectischer aan toe dan diezelfde activiteit in Nasca. Liggend op een board naar beneden knallend, de ene zandheuvel nog hoger dan de ander! Een tip voor de volgende die het wil gaan doen: vergeet niet om je broek vast te knopen, hij kan nog weleens zoekraken tijdens het boarden.

Eindstation Lima
De volgende ochtend namen wij de bus richting Lima, de hoofstad van Peru en tevens eindbestemming voor René. Een stad met veel gezichten. Hoe kan het ook anders: 11 miljoen inwoners op elkaar gepropt. We sliepen in Miraflores, een highclass wijk aan het strand. Gigantisch glimmende hotels op een rij, genoeg fastfoodketens en paraderende dametjes op de tennisbaan. De volgende dag naar het centrum van de stad. Weer die typische Zuid-Amerikaanse drukte: bussen, taxi’s en auto’s door elkaar rijdend en volop aan het toeteren. ’s Avonds met de taxi naar een buitenwijk om een voetbalwedstrijd te bekijken van Universitario (het Ajax van Peru, maar dan niet zó bizar veel titels als haar Nederlandse evenknie). Een stadion dat halfleeg was, maar degenen die kabaal maakten, daar kunnen ze zelfs bij Ajax niet aan tippen. Ik zeg; gelijkspel. Met dit optreden kwam er dan ook een eind aan 3 fantastische weken met die vader van me. Ik had niet verwacht dat het zó mooi kon zijn om met je vader te reizen. Die man spreekt bijna geen woord Engels (om over Spaans maar niet te beginnen), maar hoe hij zich toch elke keer verstaanbaar wist te maken: daar neem ik zelfs mijn (hij is nog niet gevonden, heb maar een nieuwe gekocht) petje voor af. Hij had het naar eigen zeggen ‘ontaard’ naar zijn zin gehad (Lia: ook ik keek hem onbegrijpend aan), maar dat woord bleek na enig onderzoek positief te wezen. Ook in Zuid-Amerika hebben wij de borreltijd van half 6 aangehouden, zoals wij dat ook op de vrijdagen in Nederland doen met Jos en Thomas. Heerlijke gesprekken, waar ongetwijfeld onze Liet vaak in voorkwam. Bedankt in ieder geval, mooie vent!!

Na een avondje eten met Nina en Mary -ook zij hadden 3 superweken gehad met weer andere activiteiten- de volgende ochtend (voor de meeschrijvers: 6 mei 2013) het vliegtuig genomen naar Iquitos. Deze stad is alleen te bereiken per vliegtuig, het ligt namelijk in het amazonegebied van Peru. In de Lonely Planet stond, dat als je op het vliegveld aankwam, het ontvangstcommitee bestond uit de band Guns ’n Roses met het nummer ‘Welcome To The Jungle’. Daar is niets minder van waar: 33 graden, een luchtvochtigheid van 120% en elke dag een tropische regenbui van minimaal een uur. De eerste dag bestond uit rust: ik was namelijk echt he-le-maal op en verlangde voor het eerst deze reis naar dat bedje aan de Langeraarseweg 15. De tweede dag kwam Nina aan. Nu weten ze in Iquitos niet echt hoe het doorgeven van vertraging werkt. Heb daar 2 uur zitten wachten op een airport van 2 bankjes: die Axl Rose kwam op een gegeven moment wel m’n strot uit met z’n geschreeuw over de jungle. Eind goed, al goed.. Nina had ook haar rust nodig en daarom besloten we de jungletour even te laten voor wat het was. Na twee dagen kwam die tour er dan toch.

We waren met een groep van in totaal zes personen. Maar wij kregen onze eigen privé gids. Wilson. Hoe een mooie vent is Wilson! Wilson had er in het hostel al voor gezorgd om samen met ons op pad te gaan en de vier andere Gringos (in deze landen worden buitenlanders uit de V.S en Europa hiermee aangeduid, vooral in negatieve zin) achterwege te laten. Wat resulteerde in: zij met een motorboot apen spotten; wij met een kano door de bossen heen. Zij in de avond uitrusten in de lodge; wij een nachtwandeling door de jungle. Zij krokodillen spotten in een motorboot die teveel geluid maakte: wij in een kano én krokodillen vangen. Zij piranha’s vissen: 6 personen, 6 vissen; wij 3 personen, 23 vissen. Blijkt toch wel, dat als je openstaat voor avontuur en Spaans durft en probeert (al is het soms erg lastig) te spreken, je in deze landen een veel leukere ervaring hebt dan op een andere manier.

Na een aantal dagen rust hebben wij de boot genomen naar de grens van Peru, Brazilië en Colombia. Na enig getouwtrek kozen wij er dan toch voor om 2 nachten in Leticia (Colombia) te overnachten. Daar konden wij via neef Bas een goedkope retourvlucht boeken om twee weken Colombia te bezichtigen. Daar zijn wij op dit moment mee bezig en het uitgebreide verslag van dit bijzondere land is dan ook te lezen in de volgende editie van deze reisrubriek.