Viva Colombia!

Gaan we nou ineens elke 2 weken een reisverslag schrijven?!

Ja man, sorry. We zijn de afgelopen weken even van de 4e naar de 6e versnelling overgeschakeld (het tempo lag gelukkig al niet zo hoog...), dus zie dit maar als een verhaaltje tussendoor. Het onderwerp van dit verhaal is Colombia, een land dat in Nederland nog niet erg op de kaart staat als het gaat om vakantiebestemming. Tijdens onze reis zijn wij genoeg mensen tegen gekomen die er geweest waren en daar een onvergetelijke tijd hebben gehad. Na een vlugge blik op de tijdsplanning zagen wij dat we nog 2 weken over hadden; een zucht en een scheet later zaten we in het vliegtuig richting Bogotá.

Toegegeven, Colombia is een gek land. Een aantal decennia geleden was er Pablo Escobar, wat niet echt een lieverdje was. Deze drugsbaron startte het Medellín-kartel op en groeide daarmee zelf uit tot één van de machtigste personen ter wereld. Daarna was er de opkomst van de paramilitaire bewegingen en natuurlijk de FARC. Deze laatste beweging kwam op voor de idealen van de armen, maar is door de jaren heen uitgegroeid tot een misdaadorganisatie dat bekend is geworden door ontvoeringen, moorden, drugshandel en onze eigen Tanya Neimeyer. Allemaal niet echt verleidelijk om met dit in het achterhoofd een land te bezoeken, zou u denken. Maar het tegendeel is waar....

Enfin, terug naar Bogotá. Deze stad is een stuk koeler dan het zuidelijke Leticia. Het was tijdens ons bezoek maximaal 20 graden, wat voor onze begrippen vrij koud is ;). Deze stad -bleek uiteindelijk in heel Colombia- heeft precies datgene wat we misten in Perú: muziek op straat. Op elke straathoek stond er wel iemand een instrument te bespelen. Vooral donkere zangers die begeleid werden door een accordeon, de Colombiaanse muziekstijl die Vayetano wordt genoemd: echt schitterend! ’s Avonds in een café een bandje aan het spelen met behulp van luidkeels meezingende bezoekers, die regelmatig hun slokdarm insmeerden met Aguardiente (beter bekend als Sambucca bij ons), een traditioneel Colombiaans borreltje. De volgende dag zijn we meegeweest met een fietstour door de stad. Veel gezien en uitgelegd gekregen over de geschiedenis van Bogotá. Het viel ons ook erg op dat er genoeg militairen op straat liepen als beveiliging. Het gaf ons een veilig gevoel dat er elke honderd meter een mannetje stond met een M16 in z’n handen.

Diezelfde avond namen wij de bus naar Medellín. Deze rit haalt toch wel de top 3 van meest opzienbare busritten tijdens onze reis. Tijdens deze 14 uur durende reis moesten wij over een bergpas, met daarin 978 haarspeldbochten. U voelt het al aankomen.. De jongen achter ons had, net voordat hij de bus in stapte, een bezoek gebracht aan de Mc Donalds. Daar kwamen wij achter nadat wij rechts naast ons in het gangpad keken en daar een waterval voorbij zagen komen. De aankomst in Medellín werd dan ook gevierd als een bevrijding: we waren eindelijk verlost van de aroma die uit de waterval vrijkwam.

Medellín
Medellín – alias ‘De Snoepwinkel’ vanwege het vrouwelijk schoon wat zich over de straten beweegt – is een erg mooie en moderne stad. Ons hostel was gelegen in een nette wijk, dichtbij een metrostation (de enige stad in Colombia met een metronetwerk, en wat voor één!) en een groot Olympisch park. Als we de billboards moesten geloven willen ze hier de Olympische Spelen voor junioren organiseren.

We besloten om ’s middags naar een voetbalwedstrijd te gaan in het stadion bij het Olympisch park, maar het bleek erg moeilijk te zijn om kaartjes te krijgen. Nadat twee, waarschijnlijk nepverkopers, wel erg fel tegen elkaar (en tegen ons) werden hebben we er maar vanaf gezien en de wedstrijd bekeken vanuit een cafeetje. Aangezien Medellín een groot deel van zijn bekendheid te danken heeft aan drugsbaron Pablo Escobar, kun je deze stad natuurlijk niet verlaten zonder iets meer te weten te komen over zijn leven. Daarom hebben wij de volgende dag een tourtje gedaan. Samen met acht andere reizigers, een chauffeur en een gids hebben we vier uur door de stad gereden en heeft de gids ons veel verteld over de manier van handelen van El Patrón! Daarin zijn wij onder andere bij het huis geweest waar hij is doodgeschoten en naar de begraafplaats waar hij (op een speciaal plekje en met een speciaal graf) begraven ligt. Ook over El Patrón gaat het verhaal dat hij zich op dit moment vertoeft op een onbekend eiland, samen met de popsterren Jim Morrisson, Elvis Presley en over een aantal jaar Justin Bieber.

De volgende dag vlogen we naar Cartagena. Een vliegticket was goedkoper dan een busticket, je zult begrijpen dat wij dit geen vervelende bijkomstigheid vonden. 1 uurtje vliegen tegenover een 20 uur durende busrit, de keuze was snel gemaakt.

Cartagena & Santa Marta
Cartagena is ook weer een stad op zich. Het was allemachtig heet. Het was daar zó heet, dat het ’s nachts warmer was dan de heetste dag in Nederland dit jaar (wij denken wel dat dat méér aan Nederland ligt). ’s Avonds zijn we door het koloniale centrum van de stad gelopen, heel indrukwekkend. De volgende en laatste dag (in Cartagena) zijn wij naar het Media Luna hostel gegaan. Daar was er ’s avonds een feest in het barretje van het hostel. Het leek wel of we in een scène van One Flew over the Cuckoo’s Nest terecht waren gekomen. Hoofdrolspeler Jack Nicholson was in dit geval Extreme-Josh (hoe een mooie bijnaam is dat dan). Extreme-Josh sprong om 5 uur ’s nachts heel stiekem vanaf een 3 meter hoog balkon in het zwembad van 2 bij 2 en 1,30 meter diep. Daarnaast was er Brad (I ehmm Buuwaad from Keh-Neh-Dah) die het voor elkaar kreeg om de hele dag zijn lichaam te strekken en verleidelijk naar Nina te kijken, waarneer hij die oefeningen uitvoerde. Een hele show, maar één dagje met deze gekken was toch wel genoeg. Daarom de volgende dag de bus gepakt naar de laatste bestemming: Santa Marta.

Santa Marta is een kustplaats in het noordoosten van Colombia. Daar hadden wij besloten om mee te doen met de Ciudad Perdida-tour, een vierdaagse hike naar een verloren stad van de Tayrona-indianen. Vóór die hike konden wij relaxen aan de Bahia Concha, een strand in het nationaal park van Tayrona: parelwit strand, lichtblauwe zee en grenzend aan de jungle. Hier hebben wij twee dagen voor pampers op het strand gelegen, maar goed ook, want de Ciudad Perdida-tour bleek een zware dobber te wezen! Die tocht begon voor ons op zondag 26 mei. In een groep van 6 personen, bestaande uit twee Engelsen, een Canadese en de Nederlandse Sandra, een studiegenoot van Nina in Amsterdam (hoe toevallig!), begonnen wij aan de trip door de jungle. De eerste twee dagen bestonden uit wandelen door de jungle, zwemmen, wandelen door de jungle en wandelen door de jungle. Was allemaal weer heel mooi om te zien, de informatie van gids Carlitos was interessant en de ontmoetingen met de Inheemse stammen waren komisch (wat waren ze toch vrolijk..). De derde dag vroeg de hangmat uit om de verloren stad te bezoeken. Deze stad is pas 40 jaar geleden ontdekt, dus er iets nog niet veel over bekend. Wat er bekend was, kan Wouter zich niet herinneren: hij lag precies op dat moment te slapen op een terras toen Carlitos zijn zegje deed. De overige anderhalve dag zijn wij weer via hetzelfde pad teruggelopen naar het beginpunt. Al met al 4 schitterende dagen gehad! Na de Ciudad Perdida hike hadden we nog twee dagen in Santa Marta om bij te komen, voordat we weer terug naar Leticia zouden vliegen. Deze twee dagen hadden we zeker nodig, we waren aardig kapot na vier dagen klimmen en klauteren in die gekke jungle. Tijdens het uitrusten werden we vergezeld door Sander en Lotte, een gezellig stel waarvan het vrouwelijk deel uit Roelofarendsveen kwam!

Zaterdag 1 juni zal voor de meesten vanuit Langeraar toch de boeken in gaan als de dag waarop De Braassems haar definitieve machtsgreep deed naar de ‘Cup met de Caravan erop’! Bij ons gaat die dag de boeken in als de terugkeer naar de Amazone, om daar vier dagen niets te doen! We hadden namelijk bij het boeken van onze vliegtickets naar Colombia geen rekening gehouden met de vertrekdagen van de boten naar Brazilië (wat onze volgende bestemming was). Bleek dat deze boten slechts twee keer per week vertrekken en u raadt het al, een van deze vertrekdagen is zaterdag. Uiteraard landden wij een uur nadat de boot vertrokken was en moesten we wachten op de volgende boot. Deze ging woensdag.....

Onze oprechte excuses voor het iets te lange reisverslag. Wij kunnen er ook niets aan doen dat het zo'n bijzonder land is ;)