Kale gaat internationaal 1/2

Zijn we weeeerrr... Vanuit het altijd gekke, maar ook schitterende Iquitos: een stad in het amazonegebied van Peru. In het vorige verslag zijn we geëindigd in La Paz, de hoofdstad van Bolivia. We zijn daar per vliegtuig aangekomen. Indrukwekkende landing boven een stad die gebouwd is in een vallei. Diezelfde avond een onvergetelijke stapavond gehad met Sten (onze verloren zoon), een Deense en een knettergekke Australiër. De volgende ochtend (zondag 14 april) ontvingen wij Mary (moeder van Nina) en René (Pa, Kale, Renato, Bert, Jan Toerist, etc.). De afgelopen weken hebben wij de wegen gesplitst en zijn m’n vader en ik met z’n tweetjes op stap geweest. En dat was een hele show.

Bolivia
Als je 7 jaar lang niet op vakantie bent geweest, is het natuurlijk wel de bedoeling dat je het er even flink van gaat nemen. Met behulp van Tien, Riet, Bas, Jeroen van Rijn en de 3 maanden ervaring van mij hebben we even een flink plan in elkaar gesmeed voor die vader van me. Voor de eerste dag stond er een feestdagje in La Paz op het programma en een etentje met Sten en Sing (ook hem vonden we ergens op straat). Volgende dag een fietstocht over ‘El Camino de la Muerta’, ofwel De Weg van de Dood. In het begin raas je als voorproefje met snelheden van 70-80 kilometer per uur over geasfalteerde weg en vervolgens ga je over de echte weg van de dood. Die naam is ontleend aan deze weg vanwege de vele bussen, vrachtwagens en auto’s die het ravijn in zijn gevallen (ook leuk dat ze niet de moeite nemen om deze vehikels op te ruimen). Over een onverharde weg van maximaal 4 meter breed naar beneden scheuren: mooier is er niet! Sten was een gewaagde tegenstander, maar René vond zichzelf te volwassen om risico’s te nemen. De volgende dag de bus genomen naar Copacabana, gelegen aan het Titicaca-meer. Gewandeld over Isla del Sol (eiland van de zon), een schitterend eiland gelegen in het, u raadt het al, het Titicaca-meer.

Peru
Na een dagje rust de bus genomen naar Puno, een klein plaatsje in Peru. Daar een boottocht gedaan naar Islas Flotantes; drijvende eilandjes op een steenworpafstand van Puno. Beetje Jip en Janneke allemaal: mensen wonen in huizen volledig van riet gemaakt, maar wel een zonnepaneel op het dak.. Laten we het er maar op houden dat je het een keer gezien moet hebben als je in Peru bent. Diezelfde avond nog de bus gepakt naar Cusco. Mooie stad: heel mooi centraal plein, een mooie kerk, veel sfeer en genoeg ruimte om te genieten van het mooie weer. De dag erna voor het eerst iets mogen aanschouwen van de Inka’s. Daarvoor zijn we naar de heilige vallei van Pisac geweest. Gelijk al onder de indruk van de werken van het volk dat hier tot de invasie van de Spanjaarden geleefd heeft. En dan moesten we Machu Picchu nog zien... De volgende dag was er weer een rustdag ingepland en een briefing voor de Inka-trail.

Inka-trail
Die Inka-trail begon voor ons op zondag 21 april. Een 4-daagse wandeltocht over een weg die naar de Machu Picchu leidt. De eerste dag rustig begonnen met een wandeling van iets meer dan 3 uur. Ook leuk om aangevallen te worden door een stier en een vals schaap, het beloofde veel goeds. Dag 2 was het zwaarst, er moest namelijk geklommen worden naar 4215 meter hoogte. Voor Nederlanders die van 4 meter onder zeeniveau komen, is dat natuurlijk wel even slikken. Maar goed, wel volbracht en Renato (altijd leuk om overal je paspoort vol met doopnamen te moeten laten zien: alweer een nieuwe bijnaam tot gevolg) kreeg nog even als waardering voor de prestatie een Frank Rijkaardje in z’n nek van een Lama. De voorlaatste dag was een lange maar eenvoudige tocht door de jungle. De laatste ochtend stond de wekker om 3 uur. Om half 5 begon de wandeltocht richting het uitkijkpunt om de Machu Picchu te zien bij zonsopkomst. Bij aankomst was het erg mistig, maar toen na 10 minuten de mist wegtrok doemde zich een schitterende stad voor ons op gelegen in het midden van 3 grote bergtoppen. Al zoveel foto’s van die stad gezien, maar als je zoiets met je eigen ogen ziet.. Weet je toch even niet waar je moet kijken ;). In de stad zelf nog even een aantal klassieke foto’s gemaakt voor het fotoboek en een rondleiding gekregen van onze gids. Het waren 4 fantastische dagen met veel gewandel, weinig slaap (op straat) en een schitterende groep mede Inka-trailers. Samen met een Mexicaans koppel, twee Peruanen, de Nederlanders Krista en Lisa (vind je lekker hé?) en hordes Argentijnen een mooie tijd meegemaakt!

Zo, dit was dan even deel 1 van de aflevering Kale gaat Internationaal. Van de week probeer ik de rest op te leveren. De komende twee dagen is er nog genoeg tijd voor het schrijven van een stukje over de laatste anderhalve week met die ouwe van me en de daaropvolgende ervaringen in Iquitos met Nina. Wout! Je loopt achter! Ja ja ja, alles komt goed.

Ciaaoo