Vol gas door Zuid-Amerika

Hier ben ik weer.. Of ik bedoel.. Hier zijn we weer. Nina is 1 april aangekomen in Buenos Aires en wij vervolgen onze reis samen door Zuid-Amerika tot aan sluitingsdatum 21 juli, te Río de Janiero. Omdat het (al)weer een tijdje geleden is dat ik voor het laatst iets geplaatst heb, begin ik mijn verhaal toch even in de Ik-vorm. Het waren 3 weken waarin ik 3 landen doorkruisde en waarin ik natuurlijk weer veel gezien en gedaan heb, wat weer resulteert in een paar grote verhalen.

Het afscheid
San Pedro de Atacama (Chili) was een mooi stadje. Ik heb daar met Sten en Sing drie activiteiten gedaan. Allereerst het sandboarden en een bezoek aan Valle de la Luna (Vallei van de Maan). Het sandboaren ging goed (mijn eerste meters op een plank), maar het werd een beetje frustrerend om 8 minuten een zandheuvel op te lopen in 30 graden, op 3000 meter hoogte en om dan maar 15 seconden naar beneden te boarden. Het aansluitende bezoek aan Valle de La Luna was daarentegen indrukwekkend: kleurende bergen bij zonsondergang en aan de andere zijde een maanvlakte. De andere dagen hebben wij geisers bezocht en zijn we naar een zoutmeer(tje) geweest. Deze vielen ons eigenlijk een beetje tegen. Na nog een gezellig avondje borrelen met Sten en Sing, werd het dan tijd om de volgende ochtend afscheid te nemen. Ge-ni-a-le weken gehad met deze gasten. Maar ja.. Een reis stopt voor niemand.

Zit ik die ochtend in de bus. Worden we uit de bus geroepen om een stempel te halen bij een grenskantoor in Chili. Staat er tussen al die kleine Chilenen en Argentijnen een lange blonde jongen. In de middle of nowhere. We kijken elkaar 3 keer aan en bij de vierde keer komt hij lachend naar mij toegelopen. Is het Jeffrey Koop uit het o zo bekende Korteraar. En dat in een woestijn in Chili, bizar!

Natuurgeweld
Maandagochtend 25 maart de bus gepakt naar Salta en daar overgestapt voor de bus naar Puerto Iguazu (watervallen). Reis van 34 uur, maar het was het waard! Allemaal machies. Echt, als je 100 meter door het park loopt, hoor je in de verte het water al kletteren. Ik begon, zoals vermeld, aan de Argentijnse kant. Soort pretpark met als attracties de watervallen. Heel veel Japanners met camera’s. Maar als je dan onder zo’n 40-meter hoge waterval staat, vergeet je dat heel snel en loopt het kippenvel over je rug! Volgende dag de Braziliaanse kant, voor een mooie uitkijk over alle watervallen.

Terugkeer in Buenos Aires
’s Avonds de bus gepakt naar Buenos Aires. Volgende dag neef Bas weer ontmoet en vervolgens naar het bekendste hostel van Zuid-Amerika: Milhouse. 2 dagen weer ’s nachts geleefd en overdag geslapen. Een wijze tante zei ooit: Wie ’s nachts vist, moet overdag z’n netten laten drogen. Maandagavond 1 april samen met Bas en Marta (waarvoor dank!), Nina wezen ophalen vanaf het airport. Om Nina gelijk maar even te laten wennen aan het nieuwe eetrimte, om half 12 uiteten met z’n vieren. De volgende anderhalve dag door BA gelopen, heeft Bas z’n epicentrum van zijn business aan Nina laten zien en hebben wij mogen eten in het schitterende restaurant van Bas, La Rural genaamd.

Restart
Woensdagmiddag bus gepakt naar (alweer) Salta, voor nog eens 22 uur. Daar aangekomen gelijk de bus gepakt naar de grens met Bolivia. Foute keuze, want hebben daar 3 uur in de kou gewacht tot de grens open ging. Van daaruit naar Tupiza, een busrit van maar 2 uurtjes. In Tupiza was ons plan om gelijk de bus te pakken naar ons uiteindelijke doel, Uyuni. Bleek dat de eerstvolgende bus pas 10 uur later ging. Ons toch vermaakt, knap, want er was echt helemaal niets te doen daar. In de bus naar Uyuni. Horrorrit. Veel afgronden gezien en een chauf die de Dakar-rally wilde winnen. Wouter zat te stuiteren in z’n stoel van de adrenaline; Nina daarentegen... Van de beloofde 5 uur hebben wij 10 uur in de bus gezeten, wat een soap!

Salar de Uyuni
Volgende dag gelijk mee met de Salar de Uyuni-tour. 3 dagen lang genieten! Een Jeep, 4 gezellige medereizigers, zon en schitterende landschappen. Dag één 150 kilometer rijden over een zoutvlakte en ’s avonds slapen in een hostel gebouwd van zout (verwarming was ver te zoeken, want ’s nachts daalde het kwik tot -12). Dag twee door de woestijn gereden, meren gezien met verschillende kleuren en flamingo’s. De laatste dag bestond uit het zien van (opnieuw) geisers en een warm bad (hot spring). Tijdens de tour is Wouter’s petje gestolen. Gekocht in het huis van dé Che Quevara. Één reisgenootje (die wij ervan verdenken) is daarom vanaf nu public enemy No 1. Ze had al zo’n hekel aan het communisme...

’s Avonds bus gepakt naar Potosí. Hoogste stad van de wereld: 4080 meter. De cocabladeren waren niet aan te slepen. Illegaal in Nederland, maar net zo populair als wiet bij ons. Snel een hostel gezocht en gaan slapen, want de volgende dag stond er weer iets moois op het programma, namelijk een tour door de zilvermijnen van Potosí. Dit was het bizarste wat Wouter tot nu toe gedaan heeft, dat zegt genoeg. Allereerst kruipend door de gangen, temperatuur oplopend tot 45 graden en dan vervolgens mijnwerkers te zien beuken voor (een groot deel van hun) 4 euro per dag. Waren erg onder de indruk hierdoor.

Dezelfde avond nog de bus gepakt naar Sucré, waar wij 2 dagen de tijd hebben genomen om even tot rust te komen. Beetje rondgelopen door deze mooie stad. Want dat was het zeker. Donderdagmiddag op aanraden van Benjamin naar Joyride café gegaan. Dit kroegje was zijn stamcafé in de tijd dat hij in Sucré stage liep. Blijkbaar had hij een goede band met de werknemers, want we werden gelijk diezelfde avond uitgenodigd voor een rondrit door de stad en een aansluitend taco-diner. Ook had de eigenaar al plannen gemaakt voor een barbeque de volgende dag, maar dit moesten wij afslaan omdat de volgende dag ons vliegtuig vertrok naar La Paz! Daarover meer in het volgende reisverslag!

Saludos!